Jak wyleczyć kaca... po Oscarach

Po raz pierwszy od kilku lat długą, oscarową galę oglądałem na żywo. Zupełnie przypadkiem trafiłem na sam jej początek, emitowany w niemieckiej Pro7 (na szczęście bez tłumaczenia, co wydało mi się przy okazji bardzo ciekawe - czy u naszego zachodniego sąsiada było to standardem?). Pierwszy kwadrans nużących grepsów Setha MacFarlane'a przyjąłem z zażenowaniem i przekonaniem, że za moment wyłączę. Ale gdy tylko ceremonia rozpoczęła się na dobre, emocje wzięły górę. 

Najbardziej cieszę się ze statuetki dla Malika Bendjelloula za "Sugar Mana", bo mocno trzymałem kciuki, mimo że dla wielu był to oczywisty faworyt w kategorii długometrażowego dokumentu. Jest w tym sporo osobistej radości - spotkałem tego człowieka jakieś dwa tygodnie temu w Polsce, w budynku Ambasady Szwecji niedaleko Łazienek, pamiętam jego życzliwość, radość i błysk w oku; niewiele później tę samą radość oglądam, gdy odbiera Oscara. Przypadek Bendjelloula jest optymistyczny także pod innym względem - "Sugar Man" to jego pełnometrażowy debiut, wynik czterech lat pracy, ale przede wszystkim - ogromnej pasji. To musi napawać nadzieją, bo brzmi niewiarygodnie - człowiek zapożyczający się u przyjaciół, aby dokończyć film, niemal bez środków do życia, odnosi tak ogromny sukces. Nie mogę doczekać się, jak potoczą się jego losy. 

Wielką radość sprawiła mi również statuetka dla Adele - mówcie co chcecie, może czujemy przesyt wobec tej dziewczyny, ale to kawał zdolnej baby, która nie rozmienia się na drobne i nie biega po tabloidach by opowiadać, jak lubi depilować nogi. Śledzę jej karierę od kiedy wydała pierwszą płytę. Poza tym jestem zauroczony jej spontanicznością i tym, co wyróżnia wielkich - normalnością. Normalnością, której brakło innej młodej babie - Jennifer Lawrence, zdaniem akademii najlepszej aktorce spośród nominowanych, za ciekawą może, ale według mnie zupełnie nie oscarową rolę w "Poradniku pozytywnego myślenia". Oczywiście, komentarze po gali rozpoczynały się od wzmianki na temat jej spektakularnego upadku w drodze na scenę, co można jako metaforę, myślę jednak, że było to zgrabnie wyreżyserowanym zabiegiem marketingowym. A ile pretensjonalności podczas podziękowań!

Zgoda - mój stosunek do Jennifer Lawrence jest efektem pominięcia przez szanowną akademię najlepszej aktorki spośród nominowanych - mowa o Emmanuelle Rivie, która - może nie wszyscy wiedzą - w dniu gali obchodziła osiemdziesiąte szóste urodziny. Jej rola w "Miłości" Hanekego jest kongenialna i na palcach jednej ręki można policzyć aktorki, które mogłyby się z nią mierzyć. Dlaczego więc nie została nagrodzona? Po pierwsze - Amerykanom ten rodzaj kina, jakim jest "Miłość" i problematyka, którą porusza, są obce; dla nich raczej zjadliwe kąski w rodzaju "Poradnika pozytywnego myślenia" niż metafizyczne mierzenie się z problemem śmierci. Po drugie - nagrodzenie Rivy byłoby chyba przyznaniem, że potężne Hollywood nie jest w stanie stworzyć tak potężnego aktorstwa - a przecież trzeba promować swoich. Decyzja akademii to potwierdzenie, że nominowanie filmu Hanekego we wszystkich kategoriach poza filmem obcojęzycznym było czystą kurtuazją. Nie wypadało inaczej, nagrodzić natomiast nie można jej było, bo okazałoby się, że europejskie kino, a szerzej - kino poza USA - jest ciekawsze, lepiej zrobione, istotniejsze, że jest sztuką, a nie tylko produkcją wielkich studiów filmowych. Zwyciężyło megalomańskie zaklinanie rzeczywistości. McDonald's też twierdzi, że przygotowuje świeżutkie, zdrowe jedzenie.

Niech o upadku rangi Oscarów, który symbolicznie i dosłownie przedstawiła Jennifer Lawrence jest fakt, że faworytem tegorocznej gali było "Życie Pi". Proponuję stworzyć osobną kategorię, w której można nagradzać takie kino: "Ckliwe familijne opowiastki o ludziach z dziwnym akcentem i zwierzętami w 3D, które nagradzamy, gdyż Chińczycy trzymają w bankach nasze amerykańskie obligacje, a bez wielkiej kasy nie zrobimy kolejnego trójwymiarowego fiku-miku". Film przesycony banalnymi recepturami na życie i pseudo-filozofią w stylu Paula Coelho, która wywołała mój wybuch śmiechu (jest taka scena: Pi na łódce przeżywa z tygrysem kolejną burzę, po której chwali Boga, że ten istnieje - kolejne dziesięć minut wylewałem łzy i powstrzymywałem kolejne parsknięcia, niemal leżąc między rzędami. 

Śmiech jest w ogóle dobrym lekiem na wiele życiowych przypadłości. Także oscarowego kaca. Mimo wszystko - brawo "Sugar Man"!